Daar zat ik dan… Midden in de Negev-woestijn, 5.00 uur in de ochtend. Het was nog een beetje schemerig. Samen met Gerjanne was ik onder een kleedje gekropen, op een oude afgetrapte bank. Een bank die ik zelf niet eens meer naar de kringloop zou durven brengen. Ons uitzicht was een grote tent gemaakt van oude doeken, waar onze reisgenoten heerlijk lagen te ronken. Om ons heen stond het vol met wat wij rommel zouden noemen, maar voor de mensen die hier woonden ‘waardevolle spullen’. Toch had ik dit moment nooit willen missen. Maar dat besefte ik me pas achteraf…
Want o, wat voelde ik mij naar. Lijkbleek zat ik daar, moe en misselijk. Waarom? We spoelen even wat uren terug. Met een groep jongeren reisden we af naar Israël. De eerste drie nachten sliepen we in een kibboets in fijne huisjes. Ik sliep heerlijk, vol van alle indrukken van de eerste dagen. Daarna reisden we af naar de woestijn. Verrassing! Want wij wisten van niks. Het enige wat we van te voren wisten was dat we gingen slapen in de woestijn. Met van die perfecte Pinterest-plaatjes van bedouïententen in mijn achterhoofd ging ik het avontuur aan.
Toen kwam de shock. Niks Instagram-waardige plaatjes. Dit was écht back to basic. Leven zonder douche of wc, koken op een kampvuur en tentdoeken in plaats van een veilig huis met muren. Begrijp me niet verkeerd, de sfeer was fantastisch en de ervaring van het leven in een Bedoeïen kamp onvergetelijk! Maar het slapen… 25 matjes van 10 centimeter dik lagen naast elkaar op de harde grond van de woestijn. En voor iedereen een dun, stoffig dekentje om onder weg te kruipen. ‘Gewoon proberen’, sprak ik mij zelf moed in. Verpakt in drie lagen kleding, met daarover heen een trui en een joggingsbroek ging ik onder mijn wollen dekentje liggen. Maar helaas, de nacht duurde heel lang. Om mij heen leek iedereen in een diepe rust. Ik kon de slaap niet vatten. En als ik ergens niet tegen kan is, een hele nacht niet slapen. Onrustig draaide ik van mijn ene zij naar de andere. De nacht in de woestijn is zo koud. ‘Hé, kun je ook niet slapen?’, fluisterde iemand. ‘Nee’, fluisterde ik opgelucht terug. Ik voelde mij zo alleen. Ik had het helemaal niet door, Gerjanne had heel stil gelegen. ‘Zullen we uit de tent gaan? Misschien zien we een mooie zonsopgang…’ En daar ontdekten we onze eerste overeenkomst. Een voorliefde voor zonsondergangen en -opgangen.
Daar zaten we dan… 5.00 uur in de ochtend. En wat voelde ik me beroerd. Een paar keer liep ik een stukje de woestijn in om over te geven. Dat is namelijk wat slaaptekort met mij doet. Ik liep weer terug, om vervolgens mijn gesprek met Gerjanne te vervolgen. Eigenlijk om kennis te maken. We kenden elkaar vanuit de kerk, maar daar hield het ook mee op. Dus praatten we over werk, hobby’s en familie. Zij als reisleider en jeugdleider, ik als één van de oudste deelnemers die meeging met deze jongerenreis. Ik zat niet op de jeugdvereniging, het geloof was voor mij één worsteling. Een verstrikking van regels, iets wat ik zelf wilde doen. Maar wat elke keer niet lukte en ik dan moedeloos weer losliet. Ik praatte op dat moment daar niet over. Ik kende haar amper, waarom zou ik?
Dat op die vroege en koude ochtend, en op deze manier God ons bij elkaar bracht, had ik nooit kunnen bedenken. Dat God tijdens die reis zo in mijn werkte…
Dat ik een paar dagen later mijn hart zou uitstorten bij haar, midden in het nachtleven van Jeruzalem op een stoepje voor ons hotel… Een gesprek waarin ik huilend mijn geloofsvragen, twijfels en levensvragen durfde te delen… Waarin Gerjanne mij zo bemoedigden door te vertellen hoe God in haar leven werkte.
En dat ik later terug in Nederland, uren zou werken aan een boek voor de jongeren van onze gemeente… Vanuit het verlangen om jongeren God te laten zien, wie Hij écht was, zoals ik Hem zelf ook heb mogen leren zien…
Dat ik uiteindelijk zelf jeugdleider mocht worden…
Dat terug in Nederland Gerjanne en ik wekelijks zouden wandelen en uren zouden praten over hoe groot God is en wat Hij allemaal in ons leven gedaan heeft en wil doen…
Dat we zoveel over ons persoonlijk geloof konden delen. Dat mijn man inmiddels glimlachend zegt: ‘Ga je weer naar je geloofszus?’.
Nee dat, dat had ik nooit verwacht toen ik daar misselijk op dat bankje in de woestijn zat.
Terwijl ik dit maanden later schrijf en het weer helemaal opnieuw beleef, blijft er maar één lied door mijn gedachten gaan:
‘Hoe groot zijt Gij, hoe groot zijt gij?
Dan zingt mijn ziel,
tot U o Heer mijn God.
Hoe groot zijt gij? Hoe groot zijt Gij?!’
Comments +