Een aantal jaar geleden begon het… Ik was toen 21. Momenten in m’n leven dat ik de boel radicaal omgooide. Ik voelde… ‘Dit kan zo niet langer: Ik moet veranderen, anders kom ik in de hel.’ Dat was mijn drijfveer. Mijn geweten sprak mij aan. Ik wilde rust. Die veranderingen uitten zich in regels. Dit moet ik doen, dat mag ik niet meer doen. Zo moet ik leven en dit moet ik zeggen. Ik dacht daar echte rust door te krijgen. Een verstrikking van regels, iets wat ik zelf wilde doen. En elke keer hield ik het niet vol. Ik deed juist de verkeerde dingen, raakte teleurgesteld in mijzelf en liet de regels weer los. Ik miste Jezus in mijn leven en miste het leven van genade… Alleen dat wist ik toen nog niet.
Ik ging door met mijn leven. De ene keer werd ik geraakt, dan andere keer boeide het mij allemaal niet meer zoveel. Ik ging naar de kerk en de catechisatie, maar daar bleef het ook bij. Ik was niet actief in de gemeente, ging niet naar de jeugdvereniging. Ik wist het allemaal even niet meer en genoot gewoon van mij leven. Ik dronk, ging uit en maakte plezier. Maar toch was altijd daar dat stemmetje in mij achterhoofd. Altijd mijn geweten dat sprak. Het is niet goed, stop ermee. Ik genoot van het leven, maar nooit was ik echt tevreden. Die ware rust… Nee, die ervaarde ik niet. Tegelijkertijd had ik erg last van mijn perfectionisme. Op school, op mijn stage, waar dan ook. Ook daarin zocht ik naar rust. Ik ging een gesprek aan met een leraar op school en het ging even iets beter. Maar toch bleef het stemmetje in mijn achterhoofd. ‘Je hebt geen echte rust, wat als je nu sterft?’ Er werd een keer over gepreekt bij ons in de gemeente. Over die ‘ware rust’. De tranen stroomden over mijn wangen, dat was precies waar ik naar verlangde. Maar hoe kreeg ik dat?
Er brak een periode van lauwheid aan. Het stemmetje raakte naar de achtergrond. Het leven ging door.
Maar toen kwam op een dag de vraag: ‘Ga je mee naar Israël?’ ‘Gaaf!’, dacht ik. Ik wilde er altijd nog eens een keer heen. En zonder er al te diep over na te denken gaf ik mij op voor de reis. Enkele maanden later was het zover. Met een prachtige reisgids in onze tas vertrokken we uit Nederland. Een boek vol informatie over de plaatsen die we zouden bezoeken, met praktische tips over de reis en het inpakken van je koffer en met dagelijkse bijbelstudies en prikkelende nadenkertjes. De eerste paar dagen in Israël waren mooi. Ik genoot volop van het prachtige land. De groep werd heel hecht, we praatten veel met elkaar over de Bijbel en het land Israël. Toch durfde ik mijzelf niet helemaal open te stellen over datgene waar ik mee zat. Ik deed mee met de Bijbelstudies, leerde er veel van, maar dacht vaak: ‘Heel mooi, maar hoe dan!? Hoe doorbreek ik dit?’ Juiste antwoorden op een Bijbelstudie kunnen een twijfelend hart niet altijd verder helpen…
Juiste antwoorden op een Bijbelstudie kunnen een twijfelend hart niet altijd verder helpen…
Ondertussen leerde ik Gerjanne beter kennen, maar ook daar zweeg ik tegen. Toen werd het donderdagavond. Peter en Nellie Spaander – Nederlandse mensen die in Israël wonen en werken – kwamen bij onze groep op bezoek om samen een Bijbelstudie te doen. Het was een mooie avond, maar ik kon mij eigenlijk helemaal niet zo concentreren. Ik zou de inhoud van de boodschap niet eens meer goed terug kunnen vertellen, vooral ervaarden we die avond dat God erbij was. Hij was in ons midden. Deze man bracht een boodschap van God. We zongen het lied ‘Ik zal er zijn…’ van Sela. En ik brak. Ik brak volledig en kon niet meer stoppen met huilen. En elke keer als ik aan dat moment terugdenk, staan de tranen opnieuw in mijn ogen. Waarom? Ik weet het niet precies. Ik weet ook niet meer goed of ik de woorden die we zongen wel echt verstond. God had mijn hart gebroken en het was het begin van momenten waarin ik mij kwetsbaar op durfde te stellen.
Met een groepje jongeren liepen we een uur later het hotel uit. Het was al bijna nacht. Even een luchtje scheppen na een veelbewogen avond. We stapten van de beslotenheid van het hotelzaaltje midden in het uitgaansleven van Jeruzalem. Maar we merkten het amper. We praatten met elkaar over het geloof, de beloften van God, hoe God te vertrouwen is en over een goed christelijk leven. Een groepsgenoot zei: ‘Het lukt mij ook niet altijd elke dat uit mijn Bijbel te lezen’. En ik was stom verbaasd. ‘Jij? Maar bekeerde mensen die…’ Mijn perfectionisme sloeg op hol. Ik had in mijn achterhoofd altijd het beeld van bekeerde mensen die alles goed doen en aan alles voldoen. ‘Je streeft er naar, maar het lukt je niet. Het is niet allemaal perfect en toch kun je een kind van God zijn. Als je met jou gebrek naar Hem gaat en je gelooft in Zijn beloftes’, legde hij mij uit. Wat een eyeopener.
Ik had al zo vaak Gods beloftes gehoord, maar ik luisterde alsof ze niet voor mij waren. ‘Jezus is ook voor jou gestorven, vanuit Hem moet je de dingen gaan doen,’ legde hij uit. We kwamen terug bij de groep die buiten voor het hotel stond en raakten in gesprek met Gerjanne. Een gesprek waarin ik huilend mijn geloofsvragen, twijfels en levensvragen durfden te delen. Waarin Gerjanne mij zo bemoedigde door te vertellen hoe God in haar leven werkte. Het werd een bijzondere nacht, waarin ik opeens heel veel dingen écht ging verstaan. Dingen die ik al zo vaak had gehoord, maar nu pas écht tot mij doordrongen. Maar ook juist hele bevrijdende dingen. Zaken waarvan ik dacht dat het de waarheid was, maar die eigenlijk leugens in mijn eigen gedachten waren.
De volgende dag liepen we in Jeruzalem. We stonden op de Olijfberg en keken naar de Joodse begraafplaats. Op dat moment vond er precies een begrafenis plaats. Voor mij als buitenstaander leek het een aaneenschakeling van ‘regels’ en ‘traditie’ waar ik naar keek, maar daar kan ik natuurlijk helemaal niet over oordelen. Ik zag lange, zwarte kleding… En….
Op dat moment leek het of ik in de spiegel keek. Het besef drong tot mij binnen: ‘Ik heb geen Jezus. Ik mis Jezus in mijn leven. Alleen Hij kan mij ware rust geven. Ik hoef het zelf niet te verdienen, Hij heeft het voor mij gedaan. Alleen door een leven van genade en niet door een aaneenschakeling van regels krijg ik rust.’ De dagen daarna waren zo mooi. Ik heb zulke mooi gesprekken gehad, de Bijbelstudies uit de reisgids stonden opeens in een heel ander licht.
Maar… Hoe moesten we dit ooit vasthouden als we weer naar huis gingen? Hier was God zo dichtbij. We waren zoveel met de Bijbel bezig. Hoe gaat dat als we weer terug zijn in Nederland? En… Hoe ga ik wat ik heb meegemaakt aan iedereen vertellen? Maar wat bleek? Als God werkt, is het niet te stoppen. We baden veel en bij aankomst in het druiligere Nederland stond daar de regenboog aan de hemel. ‘Als teken van trouw (…) die zegt Ik ben bij jou!’
Eenmaal thuis ging God met mij verder en besefte ik elke keer – en ook nu weer terugkijkend op de afgelopen jaren: God laat niet los. Het is Zijn trekkende liefde die mij elke keer weer naar Hem toe gebracht heeft. Als het aan mijzelf lag en ligt ging ik weer de wereld in, maar Hij houdt mij vast. De maanden daarna stroomden mijn hart en mond over. Mijn verlangen om meer en meer van de Bijbel en God te weten en door te vertellen groeide.
Ik was veel met de Bijbel bezig en leerde veel. Ik zag nu zo goed het verschil tussen een leven zonder Jezus en een leven met Jezus. Ik ging steeds meer zonden zien in mijn leven en ruimde deze op. Ook al was dat – en is dat nog steeds! – best een strijd. Maar ik streed niet langer meer alleen. Ik deed het ook vanuit een ander perspectief als voorheen. Het waren geen regels meer waar ik me persé aan moest houden om rust te vinden, nee, ik deed ze uit dankbaarheid. Uit dankbaarheid voor wat God voor mij heeft gedaan. Ik voelde Gods nabijheid en Zijn zegen. Alles verliep zo goed, God gaf de energie om zoveel dingen te doen en zegende het ook. Ik had die rust gevonden. Ook al had ik soms stress op mijn werk, ik wist één ding zeker… God is met mij. Ik werd mij ook bewust van de Heilige Geest die ging werken. Hij gaf mij de woorden voor andere mensen. Ik bleef er over vertellen in mijn omgeving. Ik ging de nood van de mensen om mij heen zien en besefte: ‘ook zij moeten eens sterven’.
Ik zou nog heel veel meer kunnen schrijven. Maar voor nu laat ik het hierbij. ‘Welkom in de strijd’, hoor je vaak zeggen tegen iemand die belijdenis van het geloof doet. Ik vond het vroeger altijd een beetje negatief klinken. Nu snap ik wel wat daarmee bedoeld wordt. Want wat een verkeerde dingen zitten er nog in mij. Hoe snel plopt er een verkeerde gedachten op, hoe snel ga je mee in het praten over iemand anders, hoe snel besteed je je tijd verkeerd, hoe snel verslapt je aandacht tijdens het bijbellezen. Het geloof is met pieken en dalen, dat heb ik wel ervaren. Maar met dit in mijn achterhoofd: gevoel is niet de graadmeter van mijn geloof. God houdt mij vast. Ook al voel ik het soms niet, ik mag vasthouden aan Zijn belofte: ‘Wie in Mij gelooft, zal zalig worden’ en ‘Ik zal er zijn’. Dat geeft pas echte rust. Ik heb geleerd dat ik op voor alle facetten van mijn leven om Zijn hulp mag vragen. En dat hij altijd hoort, maar niet altijd verhoort. Ik mag mij overgeven aan Zijn plan met mij en leven van Zijn genade.
Luister hier naar het verhaal van Marije:
Comments +